Eres igual a ti, y desigual, lo mismo que los azules del cielo.

Juan Ramón Jiménez


jueves, 19 de mayo de 2011

ODA A TU LENGUA

Hay un ósculo adherido
a la superficie compacta de tu boca
Que tiene la medida exacta
Que guarda la divina proporción
En la orilla de nuestro lecho húmedo
nos extasiamos en cábalas
sobre cómo encajarlo

Te suplico que pongas en marcha
toda la artillería pesada
Siento asomar el filo de tus dientes
que avanzando a mordiscos abisales
descienden hasta las simas oceánicas
Tu saliva evaporándose en la lava
que irrumpe
al horadar
la superficie volcánica
Entregada bajo el peso ecuestre de tu mar

Pero es con el advenimiento
de tu lengua
cuando en la cueva
comienzan a florecer
estalagmitas

Tan solo un cuerpo poblado
de deliciosos estremecimientos

Tras el vértigo
cesan en su baile los planetas
que convergen
en un único punto

Cronos congelado

En alguna dimensión ignota
explosiona un universo nuevo
Los planetas se entregan a su baile
repeliéndose
en despechadas órbitas

Cronos humillado

Vencido
por los delirios lingüísticos
que provocas
en mi tierno clítoris big bang

MUJER FATAL

Si de la rosa elegí las espinas
¿Por qué entonces dudo
ante la sangre
que tengo entre las manos?

Vuelvo las palmas hacia el cielo
Buscando una palabra infranqueable
Para no sucumbir a este aguacero
Y salir indemne
del contacto tibio
De tus lágrimas

El amanecer nos encuentra
desnudos
de carnes flácidas
y rostros desgraciados
El espejo prescinde de nosotros
La luz se astilla contra la puerta

Antes de irme te dejo
una soga en la mesilla
como pago a los servicios prestados
Despacito y con buena letra
anoto en una hojita
las señas del lugar
donde se ubica el árbol más alto

Respiro
Vestida ya es otra cosa

miércoles, 18 de mayo de 2011

MUÑECA DIVIDIDA

Sin duda soy una mujer desgajada
Escindida
Rota
Impotente presencio
como mi lengua contradice
lo que habla mi boca

Si mis pasos se dirigen al norte
mi sombra se alarga hacia el sur
Y mis pies titubean a ambos márgenes
del desfiladero abrupto que es mi sexo
En cuyo fondo alcanzo a ver
la palpitante cinta azul
de un pequeño río solitario

Muñeca dividida soy

Cada imagen viva es velada
por un rostro de humo sobre un paño
Tuve piedad
y me arrodillé frente a él
En el único acto de amor
de mi vida
sequé su sudor
gota a gota

Esa es toda mi culpa
ese es mi destino
Verónica soy

lunes, 16 de mayo de 2011

17 DE MAIO:DÍA DAS LETRAS GALEGAS (Conto: Serafín o paxaro de papel)



Imaxe: Bego Raposo

Para festexar o día da nosa lingua, estiven facendo cábalas. Tiña un poema na mente dunha das máis nomeadas poetas galegas, pero como xa fai tempo que perdín aquel libro, e non fun quen de topar o poema en internet, ao final decidín publicar algo meu...Gústame este conto porque foi o primeiro dos que escribín en galego que tras rematalo me fixo pensar que non estaba mal de todo. Gústame tamén polo modo espontáneo no que xurdiu. Pero sobre todo coido que me gusta, porque é un texto-homenaxe aos soñadores...E creo que Galicia é unha terra chea de xente desa rara especie...Así que aparte da persoa a quen vai adicado este contiño, adícollo tamén a tódolos soñadores que coñezo(independientemente da lingua que falen. Eu persoalmente suscribo a frase de Marilar Aleixandre, quen falando de ela mesma dí que "ten a lingua partida"...) que afortunadamente son moitos. Bicos e boa festa


A Bego Raposo, por amiga amada, e por inspirarme coa sua foto para compoñer este relato

Polo de agora, Serafín descoñecía que él era un paxaro de papel. Os demáis non. Os seus compañeiros eran perfectamente conscientes de que só formaban parte da instalación dun artista local. O que acontecía é que Serafín era un soñador, un tolo que confundía as cóxegas da brisa co vento infausto arrancándoo da terra, e un leve tremer de as coa senlleira sensación do voo. Tan só se mirara cara o chan, Serafín se decataría de que sempre o separaba a mesma distancia de aquel lenzo de pizarras amontoadas, e que un arame umbilical o mantiña unido a elas por toda a eternidade. Os demáis lle repetían que quitara a venda dos ollos, pero él por máis resposta se limitaba a pechalos e sentir o abrazo quente do sol pendurado do ceo. Repetíase para si que él era fillo desa luz que se derramaba con pracer polas suas carnes brancas, feridas de gracia. E para él o mundo remataba con aquel campo de frores que se amosaba con xúbilo hata onde alcanzaba a sua vista. Él que tivera unha vida tan breve e ainda por riba descoñecía o que era a beleza, sentia o carozo do seu corpo encherse cunha risa amarela, verde, laranxa…Neses momentos coidaba que ia estoupar coma un arco da vella e en certo modo iso non tería importancia. As veces un regato de nenos se estrelaba entre as frores e os seus gritos remedaban os cantos das sereas, dalgún modo presaxio do que sería a sua perdición. “Que llueva, que llueva la virgen de la cueva…” Así os cativos conxuraban ós deuses paganos da tormenta, porque as nais agoraban aquel como un ano de seca e xa tremaban pensando nas tan temidas restriccións. E ainda que ó principio se asustara un pouco cando vira que ás margaridas lles arrincaban as cabezas, admirouse de ver como con elas facían alegres coroas de frores, que fermoseaban os cabelos das nenas. Incluso comezou a soñar que él era unha desas frores que coroaba algunha daquelas ninfas preguiceiras.

Aconteceu que un día, mentres continuaba a soñar esperto, o ceo por fin reventou nun mar de bagoas mornas, que asolagaron tanto os campos, como a bandada de paxaros brancos. As gotas de choiva golpeaban con forza a prumaxe de Serafín que se sentiu renacer, como se cada gota lle insuflara sangue ó seu corazón de papel e, incluso, podía escoitar o seu latexo batendo en cada pinga derramada. Mentres pensaba no errados que andaban os outros cando lle repetían que eles non tiñan corazón, ia paseniño a fundirse nun mar de luz, e soubo que por fin se topaba no regazo da nai que nunca coñecer.

Á tardiña, a unha de aquelas cativas que conxurara os deuses paganos da choiva, sorprendeuna a tristeza cando descubriu como a antes esplendorosa bandada de paxaros brancos se convertira nunha estática galaxia de papel enrugado. Só un dos seus compeñentes sobreviviu ó aguacero cás as despregadas coma un cruceiro. Entón con coidado a rapaza lle arrancou o cordón umbilical e cun golpe certero empurrouno cara o ceo.
A nos gústanos pensar, que aquel foi o primeiro voo de Serafín, o paxaro de papel.

viernes, 13 de mayo de 2011

TU NOMBRE

Hace poco he descubierto
el placer de escribir tu nombre
Y el resto de las letras
que trastabillan el alfabeto
enmohecen descartadas
contra la pared
aguardando la hora
del juicio final

Sólo a las que conforman tu nombre
soy capaz de mirarles el rostro
Y permitir que se perfilen
en el mar quebrado de mi lengua
Con mis ojos extraviados
en la cólera de no tenerte

domingo, 8 de mayo de 2011

RESOLUCIÓN

No quiero vivir como si ya estuviera muerta,
NO
Ni como si el azar de mis días
ya estuviera pactado

Sé que cuando llego a casa
me espera el lecho caliente
unos brazos protectores
la serena aventura
de compartir el silencio
Pero eso no me define
NO

Lo que me define es este pie derecho
al que le sigue este pie izquierdo
Y no se detienen…

El universo no para de expandirse
¿Quién me va a pedir que me quede quieta?

SUEÑO

A él

Tuve tu boca
Tus dientes
Tu lengua deslizándose
en la mía
Tu saliva
Tu silencio
hilvanado al mío
Tu tacto
reventándome
los dedos
El peso de tu cuerpo
sobre mí
TODO DE AIRE

Aun así
pude sentir
tu veneno
Y ahora
se expande
furiosamente
por mi sangre