Eres igual a ti, y desigual, lo mismo que los azules del cielo.

Juan Ramón Jiménez


miércoles, 5 de septiembre de 2012

AQUELLO QUE SIEMPRE QUIERO DECIRTE..(+traducción libre galego)

Imagen que me regaló Miriam Tessore. Desconozco autoría







Llenar de “te quieros” tus ojos
tu boca
tu escucha tu vientre tu marea
tu dormir tu vigilia
cualquiera de tus cuentas aplazadas
tus buques naufragados
el filo que amenaza
el vacío que se abisma
tañer con "te quieros" la cuerda que se tensa
Amontonar acumular ensamblar
“te quieros” juguetones
hambrientos impetuosos tímidos
elocuentes a borbotones mañaneros
rocío que afiebre tus labios
fogata para ahuyentar a la bestia que ronda
De “te quieros”colmarte
como lluvia a la nube
y tu ser
rompa sobre mí
en aguacero






En Galego




Encher de "quereres" os teus ollos
a túa boca
a túa escoita o teu ventre a túa marea
o teu durmir a túa vixilia
calquera das túas contas aprazadas
os teus buques naufragados
o fío que ameaza
o baleiro que se abisma
vibrar con "quereres" a corda que se tensa
Amontoar acumular armar
quereres travesos
larpeiros fogosos tímidos
elocuentes a gallarón temperáns
orballo que subleve os teus beizos
lareira para escorrentar á besta que rolda
De "quereres" colmarte
como choiva á nube
e o teu ser
rompa sobre min
en treboada

lunes, 3 de septiembre de 2012

PEQUEÑOS MILAGROS POR APRENDER






Vistiendo desencanto
vencida
cada atardecer se deja caer sobre la silla
obligándose a escribir con minuciosidad
y hermosos caracteres
la palabra "amor"
encabezando una nueva hoja de su libreta de tareas pendientes
Mientras tanto un agonizante rayo de sol se pasea por la habitación
dejándose caer en larga y explícita caricia sobre su cuerpo
entonces expira
Con la piel ciega de futuro
ella ni se apercibe










mar desvistió sus olas
para en calma desnudez
ser reflejo de luna
 




Una vez más agradecer su colaboración fortuita a Emma Gunst porque este poema nació al galope de este otro magnífico que leí en su blog  Duele cuando llega la primavera de Karin Boye



al nacer
rompe a llorar primavera
lágrimas de polen deslizándose
sobre el viejo rostro del mundo
- trae entre las manos consuelo de flores-