Eres igual a ti, y desigual, lo mismo que los azules del cielo.

Juan Ramón Jiménez


jueves, 18 de agosto de 2011

POEMIÑA

Imaxe: O galego Urbano Lugris



O único que posúo
é este peto cheíño de bicos
Nados espidos
e aleiteados nun sono
Cabalgarán na egua desta noite
hasta esmorecer no cadaleito dos teus beizos

Mais hai días
nos que es un mar tan preguiceiro
que négaste a afogarme
e cuspes cara terra
o corpo núo
da  tola suicida que eu son

Mollo os pes nas túas beiras
unha e outra vez 
Coma unha avelaíña esbarando na luz
Coma a cor que rabuña
na derradeira miragre do solpor
E  négase a liscar

Coma a escura viúva dun vivo




Lo único que poseo
es este bolsillo lleno de besos
nacidos desnudos
y amamantados en un sueño
Cabalgarán en la yegua de esta noche
hasta desfallecer en el ataud de tus labios

Pero hai días
en los que eres un mar tan perezoso
que te niegas a ahogarme
y escupes cara tierra
el cuerpo desnudo
de la loca suicida que yo soy

Mojo los pies en tus orillas
una y otra vez
como una avelaíña resbalando en la luz
Como un color que araña
en el último milagro del atardecer
Y se niega a marchar

Como la oscura viúda de un vivo



Avelaíña: Mariposa nocturna. Prefiero dejarlo así

miércoles, 17 de agosto de 2011

PODREDUMBRE

Fotografía: Bárbara Bezina




Ya todo está podrido
La telaraña del presente
saturada de moho
caduca
Aun así su soga me ahoga
hasta vomitar la bilis

Incapaz de reconocer
mi propio rastro
afilo las zarpas para herirme
escupo sobre mi cuerpo
a bocajarro

Desnudo mis nalgas
y mendigo
la patada violenta
que me expulse
de este sueño simiesco

El tuétano de mis huesos
se ha secado
El feto de mi pasado
yace en una charca
rodeado de víboras
El esperma del futuro
halla su ataúd entre mis piernas

A mi paso las flores
se esconden en su mortaja

ABISMOS

Imagen extraída de la web. Desconozco autoría





De pronto he visto abrirse 
el suelo ante mis pies
y en un instante
nos separó una distancia 
medible en años

Oscilamos
en frágil equilibrio
al borde del abismo
con su garganta de planta carnívora
amenazante entre nosotros

Finalmente pudimos sostenernos
con los corazones expandidos hacia el otro
asidos a una barandilla de recuerdos

Pero con el tiempo
ante esta lejanía
en vez de hablar
nos gritábamos
En vez de caricias
nos arrojábamos piedras

Siempre he tenido
mejor puntería 
y pronto tu cuerpo
estuvo cubierto de estigmas
que tú lavabas con una esponja
empapada en vinagre


Una a una
te arrancabas las pústulas mohosas
que caían blandamente sobre el suelo
con la indolente actitud
de las gotas de lluvia

Te erigiste en único mártir
de nuestra causa perdida
Cerrabas los ojos
para no escucharme
cada vez que yo agitaba
mi lengua sibilina
como agita el cascabel
la serpiente
en posición de ataque

Sin darme cuenta
me vestí con las ropas del verdugo
Aunque ante el espejo
en la soledad de mi alcoba
yo me probaba
la corona de espinas
y las lágrimas de sangre

E igual que Catalina Howard*
ensayaba cada noche
la posición de mi cuello
sobre el tocón del cadalso




*Catalina Howard fue la quinta esposa de Enrique VIII. Acusada de adulterio, cosa que en aquellos tiempos-tratándose de una reina-se consideraba acto de alta traición. Condenada a morir, pidió que le llevaran a su celda el tocón del cadalso. Ensayando durante la noche previa a su muerte la mejor manera de colocar su cuello sobre él. Dicen que tuvo una muerte rápida...

FORMACIONES ROCOSAS

Cuevas del Drach-Palma de Mallorca



Envíame sonatas, pergaminos,
capiteles corintios que apuntalen
esta luz de la tarde que resbala.

Blanca Sarasúa


Este poema (como tantas cosas) tiene su origen en la entrada de esta tarde deEmma Gunst . El Bonus Track de http://emmagunst.blogspot.com/2011/08/blanca-sarasua-motin-bordo.html




Yo
sólo era una cueva oscura
irrespirable
fría
Hasta que hoy
este rayo de sol
tan gallardo,
coqueto,
y colorido,
ha asomado sonriente
para columpiarse
entre mis paredes hoscas

Este rayo
es además
luminoso
respirable
caliente
Revolotea en mi interior
como un pajarillo inquieto 
en una jaula
y alegra con su canto mis barrotes

De fría cueva paso a ser
bosque concupiscente
cielo cuajado de luz
pradera bulliciosa

Lo acogería con mimo en mi seno
pero temo que en su caída  
el sol quiera llevárselo
y enmudezca

Haz de tu amor
una constelación de estalactitas
que gota a gota
filtren su suero
en el corazón de la roca
En él florecerá
un jardín de estalagmitas
que medren
hasta que ambos puedan tocarse

Una sola caricia es suficiente
para forjar una columna
en la que se quede enredado
este rayo de sol
como una hebra olvidada
de sus cabellos

Lo guardaremos amorosos
entre las páginas de un libro
y al abrirlo resonará
con el mismo timbre radiante
de esta tarde

martes, 16 de agosto de 2011

EL DEVENIR DEL POEMA BLANCO

 
Imagen encontrada en la web. Desconozco el autor(no sé si es de un anuncio...)







Me he levantado con ganas
de escribir un poema blanco
y tenderlo al frescor de la mañana

Me he levantado con ganas
de llenar alforjas con tu nombre
y alimentar con ellas
al que tiene hambre
Alguien me dijo una vez
que el amor obra los mayores milagros

Viviría
recostada sobre tu hombro
con los ojos vibrantes de arco iris
y la boca ingrávida de besos

Moriría
como un lazo en torno a tu cintura
con los ojos tapiados de desierto
y la boca quebrándose en relámpagos

Construyo bosques de palabras
sabiéndome la presa
Aquélla tras la que corre la jauría
ávida de mi sangre

Cuando el cazador me doblegue
y rodemos juntos por el suelo
le mostraré un seno blanco
palpitante
preparado para la mordedura

Dientes afilados
desgarran mi carne
Una lengua lobuna
sopetea mis heridas
Todavía respiro

Sus pesadas patas
cavan con persistencia en mi cuerpo
Me pregunto qué clase de tesoro
esperan encontrar
enterrado en mis entrañas
abiertas
desparramadas
malolientes

Miro a mí alrededor
y veo que esa viscosidad roja en la que nado
no es más que un charco de palabras
Palabras como vísceras saliendo de mi vientre
Palabras como sangre manando de mis venas

Palabras para teñir de carmesí este poema
que en la inocente mañana
había nacido tan blanco



viernes, 12 de agosto de 2011

RETRATO DE SOLEDAD

La imagen la encontré en la web. Desconozco el autor



La casa permanece vacía
mi única compañía
es esta sombra
que husmea como un caniche
entre mis pies
Continuamente le hablo
pero jamás responde
Ni siquiera ladra

De vez en cuando
me sorprende
una carcajada
agazapada en el armario
Y recuerdo con sonrisa nostálgica
el modo en el que me hacías reír

También hallo algún orgasmo
escondido entre  las sábanas
Me desnudo
y me cubro únicamente
con una noche de sexo solitario y triste
Ya no hallo placer en masturbarme
Tan solo es un mero vaciarme
de esa necesidad perenne de tu piel
Un trámite

De lunes a domingo
sólo el gato me acompaña
a despedirme ante la puerta
Cocino para una
cantidades para dos personas
Ya sólo hago la compra por internet

Soy como un columpio
balanceándome únicamente
al impulso del viento
sin el peso de un cuerpo sobre mí
Tengo esa melancolía rota
de un parque en el que ya no suenan
las voces infantiles

Escribo poemas con gritos
para tapar el silencio


jueves, 11 de agosto de 2011

POEMA COMPUESTO EN EL ESPACIO DE UN BESO

Imagen de la película Carne Trémula


Ayer
mientras te besaba
compuse un poema

Un poema
hecho con saliva
y las sinalefas de tu lengua

Un poema que me arrancaba la ropa
y me rompía las bragas con los dientes
Un poema que me puso de cara a la pared
erizándome los pezones el roce frío de la pintura

Un poema que recorrió con sus manos mis muslos
y exploró con sus dedos mis rendijas

De espaldas a él
incapaz de evitar que me violara
con su miembro erecto de palabras

Limpió de maleza
todas mis hendiduras
Y se abrió paso a hachazos
por el bosque oscuro
en el que sólo los temerarios se adentran

Febril y vigoroso entre mis apretadas nalgas

Luego el poema se puso de rodillas
para con su lengua lamer mis entresijos
Barrió el polvo jabonoso de mi clítoris
Abrillantó mi coño con orgasmos

Rodamos victoriosos por los suelos
doloridos
exhaustos
Tatuándonos el cuerpo con las zarpas
Reacios a devolvernos las pieles

Así que en el acontecer de esta noche
una vez me pongas cara la pared
no te sorprendas por encontrarte
palabras martilleando entre mi sexo

Llenemos de gemidos
los silencios
recostados
entre los versos  de este poema
que compuse en el espacio de un beso
mientras siento el frío roce de la pintura
contra mis duros pezones